Από το National Band μέχρι τον Travis Bean, τον James Trussart κ.λπ., το σώμα και ο λαιμός της κιθάρας είναι όλα από μέταλλο και έχουν ιστορία σχεδόν ενός αιώνα.Ελάτε μαζί μας και σχεδιάστε ιστορία για αυτούς.
Πριν ξεκινήσουμε, ας λύσουμε πρώτα κάποια προβλήματα.Εάν θέλετε λογικές πληροφορίες σχετικά με μέταλλα που σχετίζονται με μακριά μαλλιά και ακραία υπολείμματα, παρακαλούμε να φύγετε όταν έχετε χρόνο.Τουλάχιστον σε αυτή τη λειτουργία, χρησιμοποιούμε μόνο μέταλλο ως υλικό για την κατασκευή κιθάρων.
Οι περισσότερες κιθάρες κατασκευάζονται κυρίως από ξύλο.Ξέρεις ότι.Συνήθως, το μόνο μέταλλο που θα δείτε περιέχεται στο πλέγμα του πιάνου, στα pickups και σε κάποιο υλικό όπως γέφυρες, δέκτες και πόρπες ζώνης.Ίσως υπάρχουν μερικά πιάτα, ίσως υπάρχουν πόμολα.Φυσικά υπάρχει και έγχορδα.Καλό είναι να μην τα ξεχνάτε.
Σε όλη την ιστορία των μουσικών μας οργάνων, κάποιοι γενναίοι άνθρωποι έχουν προχωρήσει παραπέρα, και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη παραπέρα.Η ιστορία μας ξεκινά στην Καλιφόρνια τη δεκαετία του 1920.Στα μέσα εκείνης της δεκαετίας, ο John Dopyera και τα αδέρφια του ίδρυσαν την National Corporation στο Λος Άντζελες.Αυτός και ο George Beauchamp μπορεί να συνεργάστηκαν για να σχεδιάσουν την κιθάρα resonator, η οποία είναι η συμβολή της National στην αναζήτηση μεγαλύτερου όγκου.
Σχεδόν έναν αιώνα μετά την εισαγωγή του αντηχείου, το αντηχείο εξακολουθεί να είναι το πιο δημοφιλές είδος μεταλλικής κιθάρας.Όλες οι εικόνες: Eleanor Jane
Ο Τζορτζ είναι Τεξανός ταχυδακτυλουργός κιθαρίστας και δεινός τεχνίτης, τώρα ζει στο Λος Άντζελες και εργάζεται για τη National.Όπως πολλοί καλλιτέχνες εκείνη την εποχή, γοητεύτηκε από τη δυνατότητα να κάνει τις παραδοσιακές flat top και bow top κιθάρες να ακούγονται πιο δυνατά.Πολλοί κιθαρίστες που παίζουν σε συγκροτήματα όλων των μεγεθών θέλουν να έχουν μεγαλύτερη ένταση από ό,τι μπορούν να προσφέρουν τα υπάρχοντα όργανα.
Η ηχηρή κιθάρα που επινόησε ο Γιώργος και οι φίλοι του είναι ένα συγκλονιστικό όργανο.Κυκλοφόρησε το 1927 με γυαλιστερό μεταλλικό σώμα.Στο εσωτερικό, ανάλογα με το μοντέλο, η National έχει συνδέσει έναν ή τρεις λεπτούς μεταλλικούς δίσκους αντηχείου ή κώνους κάτω από τη γέφυρα.Λειτουργούν σαν μηχανικά ηχεία, προβάλλοντας τον ήχο των χορδών και παρέχουν έναν ισχυρό και μοναδικό ήχο για την κιθάρα αντηχείου.Εκείνη την εποχή, άλλες μάρκες όπως η Dobro και η Regal κατασκεύαζαν επίσης μεταλλικά αντηχεία.
Όχι πολύ μακριά από την εθνική έδρα, ο Adolph Rickenbacker διευθύνει μια εταιρεία καλουπιών, όπου κατασκευάζει μεταλλικά σώματα και κώνους αντηχείου για την National.Ο George Beauchamp, ο Paul Barth και ο Adolph συνεργάστηκαν για να συνδυάσουν τις νέες τους ιδέες σε ηλεκτρικές κιθάρες.Ίδρυσαν το Ro-Pat-In στα τέλη του 1931, λίγο πριν ο George και ο Paul απολυθούν από την National.
Το καλοκαίρι του 1932, η Ro-Pat-In άρχισε να παράγει ηλεκτρονικά προϊόντα αλουμινίου με ηλεκτροσχηματισμό για απόδοση από χυτό χάλυβα.Ο παίκτης βάζει το όργανο στην αγκαλιά του και σύρει μια ατσάλινη ράβδο πάνω στην χορδή, συνήθως συντονισμένη στην ανοιχτή χορδή.Από τη δεκαετία του 1920, λίγα δαχτυλίδια από χάλυβα έχουν γίνει δημοφιλή και αυτό το όργανο εξακολουθεί να είναι πολύ δημοφιλές.Αξίζει να τονιστεί ότι η ονομασία «ατσάλι» δεν οφείλεται στο ότι αυτές οι κιθάρες είναι φτιαγμένες από μέταλλο-φυσικά πολλές κιθάρες είναι από ξύλο εκτός από το Electros-αλλά επειδή τις κρατάνε οι παίκτες με μεταλλικές ράβδους.Χρησιμοποίησα το αριστερό μου χέρι για να σταματήσω τις υψωμένες χορδές.
Η μάρκα Electro εξελίχθηκε σε Rickenbacker.Γύρω στο 1937, άρχισαν να φτιάχνουν μικρό ατσάλι σε σχήμα κιθάρας από σταμπωτή λαμαρίνα (συνήθως επιχρωμιωμένο ορείχαλκο) και τελικά θεώρησαν ότι το αλουμίνιο ήταν ακατάλληλο υλικό επειδή κάθε κατασκευαστής κιθάρας θα χρησιμοποιούσε το μέταλλο ως υλικό.Πρέπει να ληφθεί υπόψη το σημαντικό μέρος του οργάνου.Το αλουμίνιο σε χάλυβα διαστέλλεται υπό συνθήκες υψηλής θερμοκρασίας (για παράδειγμα, υπό φωτισμό σκηνής), γεγονός που συχνά τα καθιστά άκαιρα.Έκτοτε, η διαφορά στον τρόπο με τον οποίο αλλάζει το ξύλο και το μέταλλο λόγω θερμοκρασίας και υγρασίας ήταν αρκετή για να επιτρέψει σε πολλούς κατασκευαστές και παίκτες να μετακινηθούν γρήγορα από την άλλη κατεύθυνση της κιθάρας (ειδικά το λαιμό) που αναμειγνύει τα δύο υλικά.τρέξιμο.
Ο Gibson χρησιμοποίησε επίσης για λίγο χυτό αλουμίνιο ως την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα, δηλαδή το χάλυβα Hawaiian Electric E-150, που κυκλοφόρησε στα τέλη του 1935. Ο σχεδιασμός του μεταλλικού σώματος προφανώς συμπίπτει με την εμφάνιση και το στυλ των Rickenbackers, αλλά αποδεικνύεται ότι αυτή η προσέγγιση δεν είναι πρακτική.Το ίδιο ισχύει και για τον Γκίμπσον.Στις αρχές του δεύτερου έτους, ο Gibson στράφηκε στο πιο κατανοητό μέρος και παρουσίασε μια νέα έκδοση με ξύλινο σώμα (και ελαφρώς διαφορετικό όνομα EH-150).
Τώρα, έχουμε μεταβεί στη δεκαετία του 1970, ακόμα στην Καλιφόρνια, και στην εποχή που ο ορείχαλκος έγινε υλικό υλικού λόγω της λεγόμενης βελτιωμένης ποιότητας διατήρησης.Την ίδια περίοδο, ο Travis Bean ξεκίνησε την ομάδα του από το Sun Valley της Καλιφόρνια το 1974 με τους συνεργάτες του Marc McElwee (Marc McElwee) και Gary Kramer (Gary Kramer).Κιθάρα λαιμού αλουμινίου.Ωστόσο, δεν ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε αλουμίνιο στη σχετικά σύγχρονη δομή του λαιμού.Η τιμή ανήκει στην κιθάρα Wandrè από την Ιταλία.
Τόσο το Kramer DMZ 2000 όσο και το Travis Bean Standard από τη δεκαετία του 1970 έχουν λαιμούς αλουμινίου και είναι διαθέσιμα για αγορά στην επόμενη δημοπρασία κιθάρας Gardiner Houlgate στις 10 Μαρτίου 2021.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 έως τη δεκαετία του 1960, ο Antonio Wanndrè Pioli σχεδίασε και παρήγαγε μια σειρά από κιθάρες εξαιρετικής εμφάνισης με μερικά αξιοσημείωτα σχεδιαστικά χαρακτηριστικά, όπως το Rock Oval (παρουσιάστηκε γύρω στο 1958) και το Scarabeo (1965).Τα όργανά του εμφανίζονται με διάφορες επωνυμίες, όπως Wandè, Framez, Davoli, Noble και Orpheum, αλλά εκτός από το εντυπωσιακό σχήμα του Pioli, υπάρχουν μερικά ενδιαφέροντα δομικά χαρακτηριστικά, συμπεριλαμβανομένου του τμήματος λαιμού από αλουμίνιο.Η καλύτερη έκδοση έχει διάφανο λαιμό, ο οποίος αποτελείται από έναν κοίλο ημικυκλικό σωλήνα αλουμινίου που οδηγεί σε μια κεφαλή σαν πλαίσιο, με την ταστιέρα βιδωμένη προς τα κάτω και παρέχεται ένα πίσω πλαστικό κάλυμμα για την παροχή σωστής αίσθησης ομαλότητας.
Η κιθάρα Wandè εξαφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960, αλλά η ιδέα ενός λαιμού από αλουμίνιο αναπτύχθηκε εκ νέου με την υποστήριξη του Travis Bean.Ο Travis Bean κούφωσε μεγάλο μέρος του εσωτερικού του λαιμού και δημιούργησε αυτό που ονόμασε πλαίσιο για τον αλουμινένιο λαιμό.Συμπεριλαμβανομένου ενός κεφαλάριου σε σχήμα Τ με pickups και γέφυρα, η όλη διαδικασία ολοκληρώνεται από ένα ξύλινο σώμα.Είπε ότι αυτό παρέχει σταθερή ακαμψία και επομένως καλή ολκιμότητα και η πρόσθετη μάζα μειώνει τους κραδασμούς.Ωστόσο, η επιχείρηση ήταν βραχύβια και ο Travis Bean διέκοψε τη λειτουργία του το 1979. Ο Travis εμφανίστηκε για λίγο στα τέλη της δεκαετίας του '90 και η πρόσφατα αναβιωμένη Travis Bean Designs εξακολουθεί να λειτουργεί στη Φλόριντα.Την ίδια ώρα, στο Irondale της Αλαμπάμα, η εταιρεία ηλεκτρικής κιθάρας επηρεασμένη από τον Travis Bean κρατά επίσης τη φλόγα ζωντανή.
Ο Γκάρι Κράμερ, ο συνεργάτης του Τράβις, έφυγε το 1976, ίδρυσε τη δική του εταιρεία και άρχισε να εργάζεται στο έργο του λαιμού αλουμινίου.Ο Gary συνεργάστηκε με τον κατασκευαστή κιθάρας Philip Petillo και έκανε κάποιες τροποποιήσεις.Έβαλε ένα ξύλινο ένθετο στο πίσω μέρος του λαιμού του για να ξεπεράσει την κριτική για το μέταλλο του λαιμού του Travis Bean που αισθάνεται κρύο και χρησιμοποίησε μια ταστιέρα από συνθετικό σανταλόξυλο.Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Kramer πρόσφερε έναν παραδοσιακό ξύλινο λαιμό ως επιλογή και σταδιακά, το αλουμίνιο απορρίφθηκε.Η αναβίωση του Henry Vaccaro και του Philip Petillo ήταν αρχικά από το Kramer στο Vaccaro και διήρκεσε από τα μέσα της δεκαετίας του '90 έως το 2002.
Η κιθάρα του John Veleno προχωρά πιο μακριά, σχεδόν εξ ολοκλήρου από κοίλο αλουμίνιο, με χυτό λαιμό και σκαλισμένο στο χέρι σώμα.Με έδρα την Αγία Πετρούπολη της Φλόριντα, η Veleno άρχισε να παράγει τα ασυνήθιστα μουσικά της όργανα γύρω στο 1970 και ολοκλήρωσε την παραγωγή αυτών των οργάνων σε έντονα ανοδιωμένα χρώματα, συμπεριλαμβανομένων εντυπωσιακών χρυσών μοντέλων.Μερικά από αυτά έχουν ένα κομοδίνο σε σχήμα V με ένθετα κόκκινα κοσμήματα.Αφού έφτιαξε περίπου 185 κιθάρες, τα παράτησε το 1977.
Μετά τη ρήξη με τον Travis Bean, ο Gary Kramer έπρεπε να προσαρμόσει το σχέδιό του για να αποφύγει την παραβίαση διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας.Το εμβληματικό headstock Travis Bean φαίνεται στα δεξιά
Ένας άλλος κατασκευαστής κατά παραγγελία που χρησιμοποιεί το αλουμίνιο με εξατομικευμένο τρόπο είναι ο Tony Zemaitis, ένας Βρετανός κατασκευαστής με έδρα το Κεντ.Όταν ο Έρικ Κλάπτον πρότεινε στον Τόνι να φτιάξει ασημένιες κιθάρες, άρχισε να φτιάχνει μεταλλικά όργανα στο μπροστινό μέρος.Ανέπτυξε το μοντέλο καλύπτοντας όλο το μπροστινό μέρος του αμαξώματος με πλάκες αλουμινίου.Πολλά από τα έργα του Tony περιλαμβάνουν το έργο του χαράκτη μιας μπάλας Danny O'Brien και τα ωραία του σχέδια παρέχουν μια ξεχωριστή εμφάνιση.Όπως μερικά άλλα ηλεκτρικά και ακουστικά μοντέλα, ο Tony άρχισε να φτιάχνει μέταλ κιθάρες Zemaitis μπροστά γύρω στο 1970, μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 2000. Πέθανε το 2002.
Ο James Trussart έχει κάνει πολλή δουλειά για να διατηρήσει τις μοναδικές ιδιότητες που μπορεί να προσφέρει το μέταλ στη σύγχρονη κατασκευή κιθάρας.Γεννήθηκε στη Γαλλία, αργότερα μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες και τελικά εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες, όπου εργάζεται για περισσότερα από 20 χρόνια.Συνέχισε να φτιάχνει προσαρμοσμένες ατσάλινες κιθάρες και βιολιά σε διάφορα φινιρίσματα, συνδυάζοντας τη μεταλλική εμφάνιση των κιθάρων αντηχείου με τη σκουριασμένη και μπρούτζινη ατμόσφαιρα των πεταμένων μηχανημάτων.
Ο Billy Gibbons (Billy Gibbons) πρότεινε το όνομα της τεχνολογίας Rust-O-Matic, ο James τοποθέτησε το σώμα της κιθάρας στην τοποθέτηση του εξαρτήματος για αρκετές εβδομάδες και τελικά το τελείωσε με ένα διαφανές σατέν παλτό.Πολλά μοτίβα ή σχέδια κιθάρας Trussart είναι τυπωμένα στο μεταλλικό σώμα (ή στην προστατευτική πλάκα ή στο κεφάλι), συμπεριλαμβανομένων κρανίων και φυλετικών έργων τέχνης ή υφών από δέρμα κροκόδειλου ή φυτικά υλικά.
Ο Trussart δεν είναι ο μόνος Γάλλος λαουτίστας που έχει ενσωματώσει μεταλλικά σώματα στα κτίριά του – οι Loic Le Pape και MeloDuende έχουν εμφανιστεί και οι δύο σε αυτές τις σελίδες στο παρελθόν, αν και σε αντίθεση με το Trussart, παραμένουν στη Γαλλία.
Αλλού, οι κατασκευαστές προσφέρουν περιστασιακά συμβατικά ηλεκτρονικά προϊόντα με ασυνήθιστες μεταλλικές παραμορφώσεις, όπως τα εκατοντάδες Strat στα μέσα της δεκαετίας του '90 που παράγονται από την Fender με κούφια σώματα από ανοδιωμένο αλουμίνιο.Υπήρξαν αντισυμβατικές κιθάρες με πυρήνα το μέταλλο, όπως η βραχύβια SynthAxe τη δεκαετία του 1980.Το γλυπτό σώμα του από fiberglass είναι τοποθετημένο σε χυτό μεταλλικό σασί.
Από την K&F στη δεκαετία του 1940 (εν συντομία) μέχρι τις σημερινές ταστιέρα χωρίς ταράτσα του Vigier, υπάρχουν επίσης μεταλλικές ταστιέρα.Και μερικές διακοσμήσεις έχουν ολοκληρωθεί που μπορούν να δώσουν στην αρχική παραδοσιακή ξύλινη ηλεκτρική εμφάνιση μια ελκυστική μεταλλική αίσθηση - για παράδειγμα, το Silver Jet της δεκαετίας του '50 της Gretsch διακοσμημένο με αστραφτερές κεφαλές τυμπάνων ή που παρουσιάστηκε το 1990 μια παραλλαγή JS2 του μοντέλου Jbanez με την υπογραφή του Joe Satriani.
Το αρχικό JS2 αποσύρθηκε γρήγορα επειδή ήταν προφανές ότι ήταν σχεδόν αδύνατο να παραχθεί μια επίστρωση χρωμίου με εφέ ασφαλείας.Το χρώμιο θα πέσει από το σώμα και θα σχηματίσει ρωγμές, κάτι που δεν είναι ιδανικό.Το εργοστάσιο της Fujigen φαίνεται ότι ολοκλήρωσε μόνο επτά JS2 επιχρωμιωμένες κιθάρες για την Ibanez, τρεις από τις οποίες δόθηκαν στον Joe, ο οποίος έπρεπε να βάλει καθαρή ταινία στα κενά στα αγαπημένα του παραδείγματα για να αποτρέψει το ραγισμένο δέρμα.
Παραδοσιακά, η Fujigen προσπάθησε να καλύψει το σώμα βυθίζοντάς το σε διάλυμα, αλλά αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια δραματική έκρηξη.Δοκίμασαν επιμετάλλωση κενού, αλλά το αέριο μέσα στο ξύλο εξαντλήθηκε λόγω πίεσης και το χρώμιο έγινε το χρώμα του νικελίου.Επιπλέον, οι εργαζόμενοι υφίστανται ηλεκτροπληξία όταν προσπαθούν να γυαλίσουν το τελικό προϊόν.Ο Ibanez δεν είχε άλλη επιλογή και το JS2 ακυρώθηκε.Ωστόσο, υπήρξαν δύο ακόμη επιτυχημένες περιορισμένες εκδόσεις αργότερα: JS10th το 1998 και JS2PRM το 2005.
Ο Ulrich Teuffel κατασκευάζει κιθάρες στη νότια Γερμανία από το 1995. Το μοντέλο του Birdfish δεν μοιάζει με ένα συμβατικό μουσικό όργανο.Το αλουμινένιο πλαίσιο του χρησιμοποιεί την παραδοσιακή ιδέα μεταλλικού υλικού και το συνδυάζει Transform σε ένα μη υποκείμενο.Το "πουλί" και το "ψάρι" στο όνομα είναι δύο μεταλλικά στοιχεία που στερεώνουν ένα ζευγάρι ξύλινες λωρίδες σε αυτό: το πουλί είναι το μπροστινό μέρος του οποίου είναι βιδωμένο.Το ψάρι είναι το πίσω μέρος του λοβού ελέγχου.Η ράγα μεταξύ των δύο στερεώνει το κινητό pickup.
«Από φιλοσοφική άποψη, μου αρέσει η ιδέα να αφήσω τα πρωτότυπα υλικά στο στούντιο μου, να κάνω κάποια μαγικά πράγματα εδώ και μετά να βγει τελικά η κιθάρα», είπε ο Ulrich."Νομίζω ότι το Birdfish είναι ένα μουσικό όργανο, φέρνει ένα συγκεκριμένο ταξίδι για όποιον το παίζει. Γιατί σου λέει πώς να φτιάξεις μια κιθάρα."
Η ιστορία μας τελειώνει με έναν πλήρη κύκλο, επιστρέφοντας εκεί που ξεκινήσαμε με την αυθεντική κιθάρα αντηχείου τη δεκαετία του 1920.Οι κιθάρες που προέρχονται από αυτή την παράδοση παρέχουν τις περισσότερες από τις τρέχουσες λειτουργίες για μεταλλικές κατασκευές αμαξώματος, όπως μάρκες όπως οι Ashbury, Gretsch, Ozark και Recording King, καθώς και μοντέρνα μοντέλα από Dobro, Regal και National και Resophonic όπως το ule sub in Μίσιγκαν.
Ο Loic Le Pape είναι ένας άλλος Γάλλος λαουτιέρης που ειδικεύεται στο μέταλλο.Είναι καλός στην ανακατασκευή παλαιών ξύλινων οργάνων με ατσάλινο σώμα.
Ο Mike Lewis της Fine Resophonic στο Παρίσι κατασκευάζει μεταλλικές κιθάρες για 30 χρόνια.Χρησιμοποιεί ορείχαλκο, γερμανικό ασήμι και μερικές φορές ατσάλι.Ο Μάικ είπε: «Δεν είναι επειδή ένας από αυτούς είναι καλύτερος», αλλά έχουν πολύ διαφορετικές φωνές."Για παράδειγμα, το παλιομοδίτικο έθνικ στυλ 0 είναι πάντα ορείχαλκος, το έθνικ δίκλωνο ή το Triolian είναι πάντα από χάλυβα και τα περισσότερα από τα παλιά Tricones είναι κατασκευασμένα από γερμανικό ασήμι και κράματα νικελίου. Παρέχουν τρεις εντελώς διαφορετικούς ήχους. ."
Ποιο είναι το χειρότερο και καλύτερο πράγμα στο να δουλεύεις με κιθάρα μέταλ σήμερα;"Το χειρότερο σενάριο μπορεί να είναι όταν δίνεις την κιθάρα πάνω από επινικελωμένη και τη χαλάσουν. Αυτό μπορεί να συμβεί. Το καλύτερο είναι ότι μπορείς εύκολα να φτιάξεις προσαρμοσμένα σχήματα χωρίς πάρα πολλά εργαλεία. Η αγορά μετάλλου δεν συνεπάγεται περιορισμούς." Ο Μάικ ολοκλήρωσε, με ένα γέλιο, "Για παράδειγμα, βραζιλιάνικος ορείχαλκος. Αλλά όταν οι χορδές είναι ανοιχτές, είναι πάντα καλό. Μπορώ να παίξω."
Το Guitar.com είναι η κορυφαία αρχή και πηγή για όλα τα πεδία κιθάρας στον κόσμο.Παρέχουμε πληροφορίες και γνώσεις σχετικά με τα εργαλεία, τους καλλιτέχνες, την τεχνολογία και τη βιομηχανία κιθάρας για όλα τα είδη και τα επίπεδα δεξιοτήτων.
Ώρα δημοσίευσης: 11 Μαΐου 2021