Apl, buku, filem, muzik, rancangan TV dan seni memberi inspirasi kepada beberapa orang yang paling kreatif dalam perniagaan kami bulan ini
Pasukan wartawan, pereka dan juruvideo yang memenangi anugerah yang menceritakan kisah jenama melalui lensa tersendiri Fast Company
Menyikat pantai telah lama menjadi sebahagian daripada kehidupan masyarakat pulau.Di pinggir barat daya Scarp, sebuah pulau kecil tanpa pokok di luar pantai Harris di Outer Hebrides Scotland, Mol Mòr (“pantai besar”) adalah tempat penduduk tempatan pergi mengumpul kayu hanyut untuk membaiki bangunan dan membuat perabot serta keranda.Hari ini masih terdapat banyak kayu hanyut, tetapi sebanyak atau lebih plastik.
Scarp telah ditinggalkan pada tahun 1972. Pulau ini kini hanya digunakan pada musim panas oleh pemilik sebilangan kecil rumah percutian.Tetapi di seluruh Harris dan Hebrides, orang ramai terus menggunakan barangan plastik yang disisir pantai secara praktikal dan hiasan.Banyak rumah akan mempunyai beberapa pelampung dan pelampung pukat tunda tergantung di pagar dan tiang pintu.Paip PVC plastik hitam, dalam bekalan yang banyak dari ladang ikan yang musnah akibat ribut, sering digunakan untuk saliran laluan pejalan kaki atau diisi dengan konkrit dan digunakan sebagai tiang pagar.Paip yang lebih besar boleh dibelah memanjang untuk membuat palung makanan untuk lembu tanah tinggi yang terkenal tahan lasak.
Tali dan jaring digunakan sebagai penahan angin atau untuk mengelakkan hakisan tanah.Ramai penduduk pulau menggunakan kotak ikan—peti plastik besar yang dihanyutkan ke darat—untuk penyimpanan.Dan terdapat industri kraf kecil yang menggunakan semula objek yang ditemui sebagai cenderahati pelancong, mengubah tat plastik menjadi apa sahaja daripada penyuap burung hingga butang.
Tetapi menyikat pantai, mengitar semula dan menggunakan semula barangan plastik yang lebih besar ini tidak mencalarkan permukaan masalah.Serpihan plastik yang lebih kecil yang lebih sukar untuk dikumpulkan lebih berkemungkinan memasuki rantai makanan atau ditarik balik ke laut.Ribut yang memusnahkan tebing sungai sering mendedahkan geologi plastik yang membimbangkan, dengan lapisan serpihan plastik di dalam tanah beberapa kaki di bawah permukaan.
Laporan yang menunjukkan skala pencemaran plastik di lautan dunia telah tersebar luas dalam tempoh 10 tahun yang lalu.Anggaran jumlah plastik yang memasuki lautan setiap tahun berkisar antara 8 juta tan hingga 12 juta tan, walaupun tidak ada cara untuk mengukur ini dengan tepat.
Ia bukan masalah baru: Salah seorang penduduk pulau yang telah menghabiskan 35 tahun bercuti di Scarp berkata bahawa kepelbagaian objek yang ditemui di Mol Mòr telah berkurangan sejak New York City berhenti membuang sampah di laut pada tahun 1994. Tetapi pengurangan dalam kepelbagaian telah lebih daripada dipadankan dengan peningkatan kuantiti: Program BBC Radio 4 Costing the Earth melaporkan pada tahun 2010 bahawa sampah plastik di pantai telah meningkat dua kali ganda sejak 1994.
Kesedaran yang semakin meningkat tentang plastik lautan telah mendorong usaha tempatan untuk menjaga kebersihan pantai.Tetapi jumlah buangan yang dikumpul menimbulkan persoalan tentang apa yang perlu dilakukan dengannya.Foto plastik lautan merosot dengan pendedahan yang lama kepada cahaya matahari, kadangkala menyukarkan untuk dikenal pasti, dan sukar untuk dikitar semula kerana ia tercemar dengan garam dan selalunya dengan hidupan laut yang tumbuh di permukaannya.Sesetengah kaedah kitar semula boleh berjaya hanya dengan nisbah maksimum 10% plastik lautan kepada 90% plastik daripada sumber domestik.
Kumpulan tempatan kadangkala bekerjasama untuk mengumpul sejumlah besar plastik dari pantai, tetapi bagi pihak berkuasa tempatan cabarannya ialah bagaimana menangani bahan bermasalah yang sukar atau mustahil untuk dikitar semula.Alternatifnya ialah tapak pelupusan dengan bayaran kira-kira $100 setiap tan.Pensyarah dan pembuat barang kemas Kathy Vones dan saya mengkaji potensi untuk menggunakan semula plastik lautan sebagai bahan mentah untuk pencetak 3D, yang dikenali sebagai filamen.
Contohnya, polipropilena (PP) boleh dikisar dan dibentuk dengan mudah, tetapi ia perlu dicampur 50:50 dengan polilaktida (PLA) untuk mengekalkan konsistensi yang diperlukan pencetak.Mencampurkan jenis plastik seperti ini adalah satu langkah ke belakang, dalam erti kata ia menjadi lebih sukar untuk dikitar semula, tetapi perkara yang kita dan orang lain pelajari dengan menyiasat potensi kegunaan baharu bahan tersebut mungkin membolehkan kita mengambil dua langkah ke hadapan pada masa hadapan.Plastik lautan lain seperti polietilena tereftalat (PET) dan polietilena berketumpatan tinggi (HDPE) juga sesuai.
Pendekatan lain yang saya lihat ialah mencairkan tali polipropilena di atas api unggun dan menggunakannya dalam mesin pengacuan suntikan yang telah diubahsuai.Tetapi teknik ini mempunyai masalah dengan mengekalkan suhu yang betul dengan tepat, dan juga asap toksik.
Projek Pembersihan Lautan Boyan Slat pencipta Belanda telah jauh lebih bercita-cita tinggi, menyasarkan untuk mendapatkan semula 50% Tampalan Sampah Great Pacific dalam tempoh lima tahun dengan jaring besar yang digantung dari ledakan kembung yang menangkap plastik dan menariknya ke dalam platform pengumpulan.Walau bagaimanapun, projek itu telah menghadapi kesukaran, dan dalam apa jua keadaan akan mengumpul hanya serpihan yang lebih besar di permukaan.Dianggarkan bahawa majoriti plastik lautan adalah zarah bersaiz kurang daripada 1 mm yang terampai dalam ruang air, dengan lebih banyak plastik tenggelam ke dasar lautan.
Ini akan memerlukan penyelesaian baru.Mengeluarkan kuantiti plastik yang banyak di alam sekitar adalah masalah menjengkelkan yang akan bersama kita selama berabad-abad.Kami memerlukan usaha bersama yang teliti daripada ahli politik dan industri serta idea-idea segar—semuanya kini tiada.
Ian Lambert ialah profesor reka bentuk bersekutu di Universiti Edinburgh Napier.Artikel ini diterbitkan semula daripada The Conversation di bawah lesen Creative Commons.Baca artikel asal.
Masa siaran: 30 Ogos 2019