De apps, boeken, films, muziek, tv-shows en kunst inspireren onze enkele van de meest creatieve mensen in het bedrijfsleven deze maand
Een bekroond team van journalisten, ontwerpers en videografen die merkverhalen vertellen door de onderscheidende lens van Fast Company
Strandjutten maakt al lang deel uit van het leven van eilandgemeenschappen.Aan de zuidwestelijke rand van Scarp, een klein, boomloos eiland voor de kust van Harris in de Buiten-Hebriden van Schotland, was Mol Mòr ("groot strand") waar de lokale bevolking drijfhout ging verzamelen voor het repareren van gebouwen en het maken van meubels en doodskisten.Tegenwoordig is er nog veel drijfhout, maar evenveel of meer plastic.
Scarp werd in 1972 verlaten. Het eiland wordt nu alleen in de zomer gebruikt door eigenaren van een klein aantal vakantiehuizen.Maar in Harris en de Hebriden blijven mensen praktisch en decoratief gebruik maken van strandgekamde plastic voorwerpen.Veel huizen hebben een paar boeien en trawlerdobbers die aan hekken en poortpalen hangen.Zwarte plastic PVC-buis, in overvloed aanwezig van viskwekerijen die door stormen zijn verwoest, wordt vaak gebruikt voor het afwateren van voetpaden of gevuld met beton en gebruikt als afrasteringspalen.Grotere pijp kan in de lengte worden gesplitst om voertroggen te maken voor het beroemde winterharde hooglandvee.
Touw en netten worden gebruikt als windscherm of om bodemerosie te voorkomen.Veel eilandbewoners gebruiken viskisten - grote plastic kratten die aangespoeld zijn - voor opslag.En er is een kleine ambachtelijke industrie die gevonden voorwerpen hergebruikt als toeristische souvenirs, waardoor plastic tat in alles verandert, van vogelvoeders tot knopen.
Maar dit strandjutten, recyclen en hergebruiken van grotere plastic voorwerpen lost het probleem niet eens op.De kleinere stukjes plastic die moeilijker te verzamelen zijn, zullen eerder in de voedselketen terechtkomen of terug in zee worden gezogen.Stormen die bij rivieroevers wegsmelten, onthullen vaak een alarmerende plastische geologie, met lagen plastic fragmenten in de grond enkele meters onder het oppervlak.
Rapporten die de omvang van de plasticvervuiling van de oceanen van de wereld aangeven, zijn de afgelopen 10 jaar wijdverbreid geworden.Schattingen van de hoeveelheid plastic die jaarlijks in de oceanen terechtkomt, variëren van 8 miljoen ton tot 12 miljoen ton, hoewel er geen manier is om dit nauwkeurig te meten.
Het is geen nieuw probleem: een van de eilandbewoners die 35 jaar op vakantie op Scarp heeft doorgebracht, zei dat de verscheidenheid aan voorwerpen die op Mol Mòr werden gevonden, was afgenomen sinds New York City in 1994 stopte met het dumpen van afval op zee. Maar de diversiteit is afgenomen meer dan geëvenaard door een toename van de hoeveelheid: het BBC Radio 4-programma Costing the Earth meldde in 2010 dat plastic afval op stranden sinds 1994 was verdubbeld.
Het groeiende bewustzijn van plastic in de oceaan heeft geleid tot lokale inspanningen om de stranden schoon te houden.Maar de hoeveelheid ingezamelde teruggooi roept de vraag op wat ermee te doen.Oceaanplastic degenereert door langdurige blootstelling aan zonlicht, waardoor het soms moeilijk te identificeren en te recyclen is omdat het verontreinigd is met zout en vaak met zeeleven dat op het oppervlak groeit.Sommige recyclingmethoden kunnen alleen succesvol zijn met een maximale verhouding van 10% oceaanplastic tot 90% plastic uit binnenlandse bronnen.
Lokale groepen werken soms samen om grote hoeveelheden plastic van de stranden in te zamelen, maar voor lokale autoriteiten is de uitdaging hoe om te gaan met een problematisch materiaal dat moeilijk of niet te recyclen is.Het alternatief is een stortplaats met een vergoeding van ongeveer $ 100 per ton.Docent en sieradenmaker Kathy Vones en ik onderzochten de mogelijkheden om oceaanplastic te hergebruiken als grondstof voor 3D-printers, ook wel filament genoemd.
Polypropyleen (PP) kan bijvoorbeeld gemakkelijk worden vermalen en gevormd, maar het moet 50:50 worden gemengd met polylactide (PLA) om de consistentie te behouden die de printer nodig heeft.Het mengen van soorten plastic op deze manier is een stap achteruit, in die zin dat ze moeilijker te recyclen worden, maar wat wij en anderen leren door nieuwe potentiële toepassingen voor het materiaal te onderzoeken, zou ons in de toekomst in staat kunnen stellen twee stappen vooruit te zetten.Andere oceaanplastics zoals polyethyleentereftalaat (PET) en polyethyleen met hoge dichtheid (HDPE) zijn ook geschikt.
Een andere benadering waar ik naar keek, was om polypropyleen touw boven een vreugdevuur te smelten en het te gebruiken in een geïmproviseerde spuitgietmachine.Maar deze techniek had problemen met het nauwkeurig handhaven van de juiste temperatuur en ook met giftige dampen.
Het Ocean Cleanup-project van de Nederlandse uitvinder Boyan Slat was veel ambitieuzer, met als doel om binnen vijf jaar 50% van de Great Pacific Garbage Patch op te halen met een groot net opgehangen aan een opblaasbare giek die het plastic opvangt en naar een verzamelplatform trekt.Het project is echter in moeilijkheden geraakt en zal in ieder geval alleen grotere fragmenten aan de oppervlakte verzamelen.Naar schatting bestaat het grootste deel van het oceaanplastic uit deeltjes van minder dan 1 mm die in de waterkolom hangen, terwijl nog meer plastic naar de oceaanbodem zinkt.
Deze vragen om nieuwe oplossingen.Het verwijderen van de enorme hoeveelheden plastic in het milieu is een vervelend probleem dat ons nog eeuwen zal bezighouden.We hebben gewetensvolle gezamenlijke inspanningen van politici en de industrie en frisse ideeën nodig, die momenteel allemaal ontbreken.
Ian Lambert is universitair hoofddocent design aan de Edinburgh Napier University.Dit artikel is opnieuw gepubliceerd vanuit The Conversation onder een Creative Commons-licentie.Lees het originele artikel.
Posttijd: 30 aug-2019