เพลงเมทัลแมชชีน: ประวัติกีตาร์เมทัล

ตั้งแต่วงดนตรีระดับประเทศไปจนถึง Travis Bean, James Trussart เป็นต้น ตัวกีตาร์และคอกีต้าร์ล้วนทำมาจากโลหะและมีประวัติยาวนานเกือบศตวรรษเข้าร่วมกับเราและวาดประวัติศาสตร์สำหรับพวกเขา
ก่อนที่เราจะเริ่มต้นขอแก้ปัญหาบางอย่างก่อนหากคุณต้องการข้อมูลที่เหมาะสมเกี่ยวกับโลหะที่เกี่ยวข้องกับขนยาวและเศษขยะที่รุนแรง โปรดออกไปเมื่อคุณมีเวลาอย่างน้อยในฟังก์ชันนี้ เราใช้โลหะเป็นวัสดุในการผลิตกีต้าร์เท่านั้น
กีต้าร์ส่วนใหญ่ทำจากไม้คุณก็รู้นี่.โดยปกติแล้ว โลหะชนิดเดียวที่คุณเห็นจะมีอยู่ในตารางเปียโน ปิ๊กอัพ และฮาร์ดแวร์บางอย่าง เช่น บริดจ์ จูนเนอร์ และหัวเข็มขัดอาจมีจานสองสามจาน อาจมีลูกบิดแน่นอนว่ามีดนตรีสตริงด้วยเป็นการดีที่สุดที่จะไม่ลืมพวกเขา
ตลอดประวัติศาสตร์ของเครื่องดนตรีของเรา ผู้กล้าบางคนได้ก้าวไปไกลกว่านั้น และในบางกรณียิ่งไปไกลกว่านั้นอีกเรื่องราวของเราเริ่มต้นในแคลิฟอร์เนียในปี ค.ศ. 1920ในช่วงกลางทศวรรษนั้น John Dopyera และพี่น้องของเขาได้ก่อตั้ง National Corporation ในลอสแองเจลิสเขาและจอร์จ โบแชมป์อาจร่วมมือกันออกแบบกีตาร์สะท้อนเสียง ซึ่งเป็นส่วนสนับสนุนของ National ในการค้นหาระดับเสียงที่มากขึ้น
เกือบหนึ่งศตวรรษหลังจากการแนะนำเครื่องสะท้อนเสียง ตัวสะท้อนยังคงเป็นกีตาร์ประเภทเมทัลที่ได้รับความนิยมมากที่สุดภาพทั้งหมด: Eleanor Jane
George เป็นนักเล่นกีตาร์ชาวเท็กซัสและนักเล่นกลที่กระตือรือร้น ปัจจุบันอาศัยอยู่ที่ลอสแองเจลิสและทำงานให้กับ Nationalเช่นเดียวกับนักแสดงหลายคนในตอนนั้น เขารู้สึกทึ่งกับศักยภาพในการทำให้กีตาร์แบบ Flat Top และ Bow Top ดังขึ้นนักกีต้าร์หลายคนที่เล่นเป็นวงดนตรีทุกขนาดต้องการระดับเสียงที่ดังกว่าเครื่องดนตรีที่มีอยู่
กีตาร์ที่สะท้อนโดยจอร์จและเพื่อนๆ ของเขาเป็นเครื่องดนตรีที่น่าตกใจออกมาในปี 1927 ด้วยตัวเครื่องโลหะแวววาวข้างในนั้นขึ้นอยู่กับรุ่น National ได้เชื่อมต่อแผ่นเรโซเนเตอร์โลหะบางหรือกรวยหนึ่งหรือสามแผ่นไว้ใต้สะพานพวกมันทำหน้าที่เหมือนลำโพงแบบกลไก ฉายเสียงของสาย และให้เสียงที่ทรงพลังและเป็นเอกลักษณ์สำหรับกีต้าร์เรโซเนเตอร์ในขณะนั้น แบรนด์อื่นๆ เช่น Dobro และ Regal ยังผลิตเครื่องสะท้อนเสียงของตัวเครื่องด้วยโลหะด้วย
ไม่ไกลจากสำนักงานใหญ่แห่งชาติ Adolph Rickenbacker ดำเนินธุรกิจเกี่ยวกับแม่พิมพ์ ซึ่งผลิตตัวถังโลหะและกรวยสะท้อนเสียงสำหรับ NationalGeorge Beauchamp, Paul Barth และ Adolph ทำงานร่วมกันเพื่อรวมแนวคิดใหม่ของพวกเขาเข้ากับกีตาร์ไฟฟ้าพวกเขาก่อตั้ง Ro-Pat-In ขึ้นเมื่อปลายปี พ.ศ. 2474 ก่อนที่ George และ Paul จะถูกไล่ออกจาก National
ในฤดูร้อนปี 2475 Ro-Pat-In เริ่มผลิตผลิตภัณฑ์อิเล็คทรอนิคส์อะลูมิเนียมที่ขึ้นรูปด้วยไฟฟ้าสำหรับเหล็กหล่อผู้เล่นวางเครื่องดนตรีไว้บนตักของเขาแล้วเลื่อนแท่งเหล็กไปบนสาย โดยปกติแล้วจะปรับให้เข้ากับสายเปิดตั้งแต่ปี ค.ศ. 1920 แหวนเหล็กตักไม่กี่วงได้กลายเป็นที่นิยม และเครื่องมือนี้ยังคงได้รับความนิยมอย่างมากควรเน้นว่าชื่อ "เหล็ก" ไม่ใช่เพราะกีตาร์เหล่านี้ทำมาจากโลหะ - แน่นอนว่ากีตาร์หลายตัวทำจากไม้ยกเว้นอิเล็กโทรส - แต่เพราะผู้เล่นถือแท่งโลหะฉันใช้มือซ้ายเพื่อหยุดสายที่ยกขึ้น
แบรนด์ Electro ได้พัฒนาเป็น Rickenbackerราวปี 2480 พวกเขาเริ่มทำเหล็กรูปกีตาร์ขนาดเล็กจากแผ่นโลหะประทับตรา (ปกติแล้วจะเป็นทองเหลืองชุบโครเมียม) และในที่สุดก็คิดว่าอะลูมิเนียมเป็นวัสดุที่ไม่เหมาะสมเพราะผู้ผลิตกีตาร์ทุกรายต่างก็ใช้โลหะเป็นวัสดุต้องคำนึงถึงส่วนสำคัญของเครื่องมือด้วยอะลูมิเนียมในเหล็กกล้าจะขยายตัวภายใต้สภาวะที่มีอุณหภูมิสูง (เช่น ใต้แสงไฟบนเวที) ซึ่งมักทำให้ไม่เหมาะสมตั้งแต่นั้นมา ความแตกต่างในวิธีที่ไม้และโลหะเปลี่ยนแปลงเนื่องจากอุณหภูมิและความชื้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้ผลิตและผู้เล่นจำนวนมากสามารถเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วจากทิศทางอื่นของกีตาร์ (โดยเฉพาะคอ) ที่ผสมวัสดุทั้งสองเข้าด้วยกันวิ่ง.
กิ๊บสันยังใช้อะลูมิเนียมหล่อเป็นกีตาร์ไฟฟ้าตัวแรกของเขาในเวลาสั้น ๆ คือ เหล็ก Hawaiian Electric E-150 ซึ่งออกมาเมื่อปลายปี 2478 การออกแบบตัวโลหะนั้นสอดคล้องกับรูปลักษณ์และสไตล์ของ Rickenbackers อย่างเห็นได้ชัด แต่กลับกลายเป็นว่า ว่าวิธีนี้ใช้ไม่ได้ผลเช่นเดียวกับ Gibsonในช่วงต้นปีที่สอง Gibson หันไปหาสถานที่ที่เข้าใจได้มากที่สุดและแนะนำรุ่นใหม่ที่มีตัวไม้ (และชื่อที่แตกต่างกันเล็กน้อย EH-150)
ตอนนี้ เราได้ก้าวข้ามไปสู่ทศวรรษ 1970 ที่ยังคงอยู่ในแคลิฟอร์เนีย และในยุคที่ทองเหลืองกลายเป็นวัสดุฮาร์ดแวร์เพราะสิ่งที่เรียกว่าคุณภาพการคงตัวที่เพิ่มขึ้นในเวลาเดียวกัน Travis Bean ได้เปิดตัวทีมของเขาจาก Sun Valley รัฐแคลิฟอร์เนียในปี 1974 กับ Marc McElwee (Marc McElwee) และ Gary Kramer (Gary Kramer) ซึ่งเป็นหุ้นส่วนของเขากีต้าร์คออลูมิเนียม.อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้เป็นคนแรกที่ใช้อลูมิเนียมในโครงสร้างคอที่ค่อนข้างทันสมัยเกียรติยศเป็นของกีตาร์ Wandrè จากอิตาลี
ทั้ง Kramer DMZ 2000 และ Travis Bean Standard จากปี 1970 มีคออลูมิเนียมและพร้อมสำหรับการซื้อในการประมูลกีตาร์ Gardiner Houlgate ครั้งต่อไปในวันที่ 10 มีนาคม 2021
ตั้งแต่ช่วงปลายทศวรรษ 1950 ถึง 1960 Antonio Wandrè Pioli ได้ออกแบบและผลิตชุดกีตาร์ที่ดูโดดเด่นพร้อมคุณสมบัติการออกแบบที่โดดเด่นบางอย่าง รวมถึง Rock Oval (เปิดตัวเมื่อประมาณปี 1958) และ Scarabeo (1965)เครื่องดนตรีของเขาปรากฏภายใต้ชื่อแบรนด์ต่างๆ เช่น Wandrè, Framez, Davoli, Noble และ Orpheum แต่นอกเหนือจากรูปทรงที่โดดเด่นของ Pioli แล้ว ยังมีโครงสร้างที่น่าสนใจบางอย่าง รวมถึงส่วนคออะลูมิเนียมรุ่นที่ดีที่สุดมีคอแบบสอด ซึ่งประกอบด้วยท่ออะลูมิเนียมครึ่งวงกลมกลวงที่นำไปสู่ส่วนหัวที่เหมือนเฟรม โดยขันฟิงเกอร์บอร์ดลง และฝาครอบพลาสติกด้านหลังมีไว้เพื่อให้สัมผัสได้ถึงความเรียบที่เหมาะสม
กีตาร์ Wandrè หายไปในช่วงปลายทศวรรษ 1960 แต่แนวคิดของคออะลูมิเนียมได้รับการพัฒนาขึ้นใหม่ด้วยการสนับสนุนของ Travis BeanTravis Bean เจาะส่วนคอด้านในออกมาเป็นจำนวนมาก และสร้างสิ่งที่เขาเรียกว่าแชสซีสำหรับคออลูมิเนียมรวมถึงหัวเตียงรูปตัว T พร้อมปิ๊กอัพและบริดจ์ กระบวนการทั้งหมดเสร็จสิ้นด้วยตัวไม้เขากล่าวว่าสิ่งนี้ให้ความแข็งสม่ำเสมอและมีความเหนียวที่ดีและมวลเพิ่มเติมช่วยลดการสั่นสะเทือนอย่างไรก็ตาม ธุรกิจนี้มีอายุสั้นและ Travis Bean หยุดดำเนินการในปี 2522 เทรวิสปรากฏตัวในช่วงสั้น ๆ ในช่วงปลายยุค 90 และ Travis Bean Designs ที่เพิ่งฟื้นคืนชีพยังคงเปิดดำเนินการในฟลอริดาในเวลาเดียวกัน ใน Irondale รัฐ Alabama บริษัทกีตาร์ไฟฟ้าที่ได้รับอิทธิพลจาก Travis Bean ก็รักษาเปลวไฟให้มีชีวิตชีวาเช่นกัน
Gary Kramer หุ้นส่วนของ Travis ลาออกในปี 1976 ก่อตั้งบริษัทของตัวเอง และเริ่มทำงานในโครงการคออลูมิเนียมGary ทำงานร่วมกับผู้ผลิตกีตาร์ Philip Petillo และทำการปรับเปลี่ยนบางอย่างเขาสอดแผ่นไม้เข้าไปที่ด้านหลังคอเพื่อเอาชนะคำวิจารณ์เกี่ยวกับโลหะที่คอของ Travis Bean ที่รู้สึกเย็น และเขาใช้ฟิงเกอร์บอร์ดไม้จันทน์สังเคราะห์ในช่วงต้นทศวรรษ 1980 Kramer ได้เสนอคอไม้แบบดั้งเดิมเป็นตัวเลือก และค่อยๆ ทิ้งอะลูมิเนียมไปการฟื้นคืนชีพของ Henry Vaccaro และ Philip Petillo มีพื้นเพมาจาก Kramer ถึง Vaccaro และกินเวลาตั้งแต่กลางทศวรรษที่ 90 ถึง 2002
กีตาร์ของ John Veleno ก้าวไปไกลกว่านั้น โดยเกือบทั้งหมดทำมาจากอะลูมิเนียมแบบกลวง พร้อมคอหล่อและตัวเครื่องที่แกะสลักด้วยมือสำนักงานใหญ่ตั้งอยู่ที่เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก รัฐฟลอริดา Veleno เริ่มผลิตเครื่องดนตรีที่ไม่ธรรมดาประมาณปี 1970 และเสร็จสิ้นการผลิตเครื่องดนตรีเหล่านี้ด้วยสีอะโนไดซ์ที่สว่างสดใส รวมถึงรุ่นสีทองอันโดดเด่นบางห้องมีโต๊ะข้างเตียงรูปตัววีประดับอัญมณีสีแดงหลังจากสร้างกีตาร์ได้ประมาณ 185 ตัว เขาก็เลิกเล่นในปี 1977
หลังจากเลิกกับ Travis Bean แล้ว Gary Kramer ต้องปรับการออกแบบของเขาเพื่อหลีกเลี่ยงการละเมิดสิทธิบัตรคุณจะเห็นหัวรองเท้า Travis Bean ที่เป็นสัญลักษณ์ทางด้านขวา
ผู้ผลิตแบบสั่งทำรายอื่นที่ใช้อลูมิเนียมในแบบที่เป็นส่วนตัวคือ Tony Zemaitis ผู้สร้างชาวอังกฤษที่ตั้งอยู่ในเมือง Kentเมื่อ Eric Clapton แนะนำให้ Tony ทำกีตาร์สีเงิน เขาก็เริ่มทำเครื่องดนตรีที่แผงด้านหน้าที่เป็นโลหะเขาพัฒนาโมเดลโดยปิดส่วนหน้าทั้งหมดของร่างกายด้วยแผ่นอะลูมิเนียมผลงานของโทนี่หลายชิ้นเป็นผลงานของแดนนี่ โอไบรอัน ช่างแกะสลักลูกชิ้น และการออกแบบอันวิจิตรของเขาทำให้ดูโดดเด่นเช่นเดียวกับโมเดลไฟฟ้าและอะคูสติกอื่นๆ โทนี่เริ่มผลิตกีตาร์หน้าโลหะ Zemaitis ราวปี 1970 จนกระทั่งเกษียณอายุในปี 2543 เขาเสียชีวิตในปี 2545
James Trussart ได้ทำงานอย่างหนักเพื่อรักษาคุณภาพที่เป็นเอกลักษณ์ที่โลหะสามารถให้ได้ในการทำกีตาร์สมัยใหม่เขาเกิดในฝรั่งเศส ต่อมาย้ายไปอยู่ที่สหรัฐอเมริกา และในที่สุดก็มาตั้งรกรากในลอสแองเจลิส ซึ่งเขาทำงานมานานกว่า 20 ปีเขายังคงทำกีตาร์และไวโอลินที่ทำจากเหล็กตามสั่งอย่างต่อเนื่อง โดยผสมผสานรูปลักษณ์ที่เป็นโลหะของกีต้าร์เรโซเนเตอร์เข้ากับบรรยากาศที่เป็นสนิมและสีบรอนซ์ของเครื่องจักรที่ถูกทิ้ง
Billy Gibbons (Billy Gibbons) เสนอชื่อเทคโนโลยี Rust-O-Matic เจมส์วางตัวกีตาร์ไว้บนตำแหน่งส่วนประกอบเป็นเวลาหลายสัปดาห์ และในที่สุดก็ปิดท้ายด้วยเสื้อคลุมผ้าซาตินแบบใสรูปแบบหรือการออกแบบกีตาร์ของ Trussart จำนวนมากพิมพ์บนตัวโลหะ (หรือบนแผ่นป้องกันหรือ headstock) รวมถึงหัวกะโหลกและงานศิลปะของชนเผ่า หรือพื้นผิวของหนังจระเข้หรือวัสดุจากพืช
Trussart ไม่ใช่ช่างฝีมือชาวฝรั่งเศสเพียงคนเดียวที่ได้รวมเอาเนื้อโลหะไว้ในอาคารของเขา - Loic Le Pape และ MeloDuende เคยปรากฏตัวบนหน้าเว็บเหล่านี้ในอดีตแม้ว่าจะแตกต่างจาก Trussart แต่ยังคงอยู่ในฝรั่งเศส
ในที่อื่นๆ ผู้ผลิตมักนำเสนอผลิตภัณฑ์อิเล็กทรอนิกส์ทั่วไปที่มีการบิดเบือนของโลหะอย่างผิดปกติ เช่น Strats กลางทศวรรษที่ 90 หลายร้อยรุ่นที่ผลิตโดย Fender ที่มีตัวเรือนอะลูมิเนียมชุบอโนไดซ์แบบกลวงมีกีตาร์ที่ไม่ธรรมดาที่มีโลหะเป็นแกนหลัก เช่น SynthAxe อายุสั้นในทศวรรษ 1980ตัวไฟเบอร์กลาสแบบประติมากรรมตั้งอยู่บนโครงเครื่องโลหะหล่อ
ตั้งแต่ K&F ในทศวรรษที่ 1940 (โดยย่อ) ไปจนถึงฟิงเกอร์บอร์ดแบบไม่มีนิ้วของ Vigier ในปัจจุบัน ก็ยังมีฟิงเกอร์บอร์ดโลหะอีกด้วยและการตกแต่งบางส่วนได้เสร็จสิ้นลงเพื่อให้รูปลักษณ์แบบดั้งเดิมของไม้แบบดั้งเดิมมีความรู้สึกเมทัลลิกที่น่าดึงดูดใจ ตัวอย่างเช่น Silver Jet ยุค 50 ของ Gretsch ที่ตกแต่งด้วยหัวกลองที่แวววาว หรือเปิดตัวในปี 1990 รุ่น JS2 ของรุ่น Jbanez ที่ลงนามโดย Joe Satriani
JS2 ดั้งเดิมถูกถอนออกอย่างรวดเร็วเพราะเห็นได้ชัดว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะผลิตสารเคลือบโครเมียมที่มีเอฟเฟกต์ด้านความปลอดภัยโครเมียมจะหลุดออกจากร่างกายและเกิดรอยแตกซึ่งไม่เหมาะโรงงาน Fujigen ดูเหมือนจะสร้างกีตาร์ชุบโครเมียม JS2 ให้กับ Ibanez เพียงเจ็ดตัวเท่านั้น โดยสามตัวถูกมอบให้กับ Joe ซึ่งต้องติดเทปใสบนช่องว่างในตัวอย่างโปรดของเขาเพื่อป้องกันผิวแตก
ตามเนื้อผ้า Fujigen พยายามเคลือบร่างกายด้วยการจุ่มลงในสารละลาย แต่สิ่งนี้ส่งผลให้เกิดการระเบิดอย่างรุนแรงพวกเขาพยายามชุบด้วยสุญญากาศ แต่ก๊าซในเนื้อไม้หมดลงเนื่องจากแรงดัน และโครเมียมก็กลายเป็นสีของนิกเกิลนอกจากนี้ คนงานยังประสบกับไฟฟ้าช็อตเมื่อพยายามขัดเงาผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปไอบาเนซไม่มีทางเลือก และ JS2 ก็ถูกยกเลิกอย่างไรก็ตาม มีรุ่นที่ประสบความสำเร็จอีกสองรุ่นในภายหลัง: JS10th ในปี 1998 และ JS2PRM ในปี 2005
Ulrich Teuffel ผลิตกีตาร์ทางตอนใต้ของเยอรมนีมาตั้งแต่ปี 1995 โมเดล Birdfish ของเขาดูไม่เหมือนเครื่องดนตรีทั่วไปโครงอะลูมิเนียมชุบใช้แนวคิดฮาร์ดแวร์โลหะแบบดั้งเดิมและผสมผสานเข้ากับสิ่งที่ไม่ใช่วัตถุ"นก" และ "ปลา" ในชื่อเป็นองค์ประกอบโลหะสองชิ้นที่ยึดแถบไม้ไว้คู่หนึ่ง: นกเป็นส่วนหน้าซึ่งถูกยึดด้วยสลักเกลียวปลาเป็นส่วนหลังของฝักควบคุมรางระหว่างทั้งสองจะแก้ไขปิ๊กอัพแบบเคลื่อนย้ายได้
“จากมุมมองทางปรัชญา ฉันชอบความคิดที่จะปล่อยวัสดุดั้งเดิมเข้าไปในสตูดิโอของฉัน ทำสิ่งมหัศจรรย์ที่นี่ แล้วกีตาร์ก็ออกมาในที่สุด” Ulrich กล่าว"ฉันคิดว่า Birdfish เป็นเครื่องดนตรี มันนำการเดินทางที่เฉพาะเจาะจงมาสำหรับทุกคนที่เล่น เพราะมันบอกวิธีทำกีตาร์ให้คุณ"
เรื่องราวของเราจบลงด้วยวงกลมที่สมบูรณ์ ย้อนกลับไปสู่จุดที่เราเริ่มต้นด้วยกีตาร์เรโซเนเตอร์ดั้งเดิมในปี ค.ศ. 1920กีตาร์ที่สืบทอดมาจากประเพณีนี้ให้ฟังก์ชันส่วนใหญ่ในปัจจุบันสำหรับโครงสร้างตัวถังโลหะ เช่น แบรนด์ต่างๆ เช่น Ashbury, Gretsch, Ozark และ Recording King ตลอดจนโมเดลสมัยใหม่จาก Dobro, Regal และ National และ Resophonic เช่น ule sub ใน มิชิแกน.
Loic Le Pape เป็นช่างตีเหล็กชาวฝรั่งเศสอีกคนหนึ่งที่เชี่ยวชาญด้านโลหะเขาเก่งในการสร้างเครื่องมือไม้เก่าขึ้นใหม่ด้วยตัวเครื่องเหล็ก
Mike Lewis แห่ง Fine Resophonic ในปารีส ผลิตกีตาร์ตัวโลหะมาเป็นเวลา 30 ปีแล้วเขาใช้ทองเหลือง เงินเยอรมัน และบางครั้งเป็นเหล็กกล้าไมค์กล่าวว่า: "ไม่ใช่เพราะหนึ่งในนั้นดีกว่า" แต่พวกเขามีเสียงที่แตกต่างกันมาก"ตัวอย่างเช่น สไตล์ชาติพันธุ์ที่ล้าสมัย 0 มักจะเป็นสีทองเหลือง แบบสองเกลียวหรือแบบ Triolian แบบชาติพันธุ์มักทำจากเหล็ก และ Tricones แบบเก่าส่วนใหญ่ทำจากเงินของเยอรมันและโลหะผสมนิกเกิล ให้เสียงที่แตกต่างกันสามแบบ ."
อะไรคือสิ่งที่แย่ที่สุดและดีที่สุดในการทำงานกับกีตาร์เมทัลในวันนี้?"สถานการณ์ที่แย่ที่สุดอาจเป็นเมื่อคุณมอบกีตาร์ให้กับแผ่นชุบนิกเกิลและมันทำพัง สิ่งนี้สามารถเกิดขึ้นได้ สิ่งที่ดีที่สุดคือคุณสามารถสร้างรูปทรงที่กำหนดเองได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องใช้เครื่องมือมากเกินไป การซื้อโลหะไม่มีข้อจำกัดใดๆ" ไมค์สรุปด้วยเสียงหัวเราะ “เช่น บราซิเลี่ยน แต่ตอนสายก็ดีเสมอ ผมเล่นได้”
Guitar.com เป็นผู้มีอำนาจและทรัพยากรชั้นนำสำหรับสนามกีตาร์ทั้งหมดในโลกเราให้ข้อมูลเชิงลึกและข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับเกียร์ ศิลปิน เทคโนโลยี และอุตสาหกรรมกีตาร์สำหรับทุกประเภทและทุกระดับทักษะ